as

orozumial sie z konsulami. Natychmiast proklamowano tajnosc posiedzenia. Tak haniebna sprawa, ze senator stal sie publicznym obronca straszliwego zabobonu i wrogow rodzaju ludzkiego, nie moze przeciez wyjsc na swiatlo dzienne! Ojciec dopial swego! Konsulowie, uwazajac glosowanie za zbedne, oswiadczyli, ze decyzja senatu Marek Mezencjusz Manilianus musi zerwac z togi purpurowe obramowanie i oddac purpurowe trzewiki. Wlasciwie, aby prawu stalo sie zadosc, powinien byc odprowadzony na egzekucje do cyrku. Dla unikniecia skandalu postanowiono jednak po cichu wyprowadzic go za mury miasta i tam sciac mieczem.

Tygellin zaproponowal, aby przed egzekucja poddac go chloscie. Niewykluczone, ze senat przychylilby sie do tej propozycji, gdyby nie zglosil jej Tygellin. Postanowiono poniechac biczowania, poniewaz choroba umyslowa ojca nie podlegala watpliwosci, a poza tym byl przeciez czlonkiem senatu! Wytypowani do tego zadania senatorowie na oczach wszystkich zerwali z mego ojca toge, chiton i purpurowe trzewiki, a takze rozbili jego siedzisko rzezbione w kosci sloniowej. Nagle wsrod grobowej ciszy wstal senator Pudens Publikola i drzacym glosem oznajmil, ze on tez jest chrzescijaninem. Jego rownie jak on wiekowi przyjaciele, krzyczac i uciszajac sie nawzajem, przemoca posadzili go i rekami zatkali mu usta. Neron oswiadczyl, iz senat jest wystarczajaco zhanbiony, posiedzenie zostalo zamkniete i nie ma co zwracac uwagi na starcze pomruki. No, ale Pudens wywodzi sie badz co badz z Waleriuszy i jest Publicola. Zas moj ojciec jedynie przez adopcje byl nic nie znaczacym Manilianusem.

W tym okresie stosunki Nerona z senatem nie byly jeszcze tak napiete, aby Tygellin uwazal za konieczne zabierac gwardie osobista cesarza na kazde posiedzenie w kurii. Tym razem zreszta tym bardziej nie widzial po temu powodu, ze jego zadaniem Neron zaniosl senatowi radosna nowine. Tak wiec dopiero gdy senatorowie zaczeli szukac swych lektyk, by udac sie do cyrku, Tygellin wezwal czekajacego przed kuria centuriona; rozkazal mu stanac na czele dziesieciu pretorianow i unikajac zbiegowiska wyprowadzic mego ojca na najblizsze miejsce stracen poza murami miasta.

Centurion i zolnierze byli oczywiscie wsciekli, ze spoznia sie do cyrku. Poniewaz ojciec byl obnazony, zerwali z ramion jakiegos niewolnika oponcze i rzucili ojcu. Niewolnik biegl za konwojem, oburacz sciskajac konce przepaski biodrowej, swego jedynego przyodziewku.

Malzonki senatorow oczekiwaly na swoich mezow w lektykach; Watykan byl oddalony od miasta, wiec uroczysty pochod - matrony i senatorowie oddzielnie - postanowiono utworzyc dopiero przed samym cyrkiem. Na czele pochodu mialy byc niesione posagi bogow. Pani Tulia denerwowala sie, poniewaz ojciec nie nadchodzil, a juz poprzedniego wieczoru zachowywal sie bardzo dziwnie. Zirytowana wysiadla z lektyki i jela go szukac.

Zaden z senatorow nie smial odpowiedziec na pytania pani Tulii; przeciez posiedzenie senatu bylo utajnione. Zamieszanie poglebil senator Pudens, ktory mocnym glosem rozkazal, aby zaniesiono go do domu, gdyz nie chce ogladac haniebnego widowiska w cyrku.

Kilku senatorow, ktorzy po cichu sprzyjali chrzescijanom i nienawidzili Nerona, z szacunkiem odnioslo sie do bohaterskiego wystapienia mego ojca. Chociaz uwazali, ze ojciec nie postapil rozsadnie, to jednak za przykladem Pudensa nie przylaczyli sie do kawalkady lektyk.